🎀

Gitmek özgürlükmüdür, yoksa içinde ki özlemi harlamak mıdır. Bir yerden bir yere gitmek bile yeni bir başlangıcken gitmek kötü gelmiyor kulağıma. Sanki gözlerimi kapatsam gidicekmişim gibi. Uzun ve sessiz bir yolculuğun ardından insan en çok ne hisseder? Gittiği için heyecan mı? arkada bıraktıkları için kendine mi öfkelidir yoksa. Gitmek tam olarak nasıl bir duygu? Zamana göre değişen ve yaşadıklarımıza göre şekillenen soyutluk mu? Hissettiğin ama olmayan. Göğsünde ki hafif korkumu. Gitmek yarınlar için endişemidir diye düşünürken farkettim ki benim için gitmek hiç bir duygu barındırmayan özgürlüktü. Ama ben özgürlüğe bu kadar aşıkken kalmak için hiç bir sebebim yoktu. Gitmek için de yoktu ama umut ettim. Gidince güzel olucak dedim. Gidince nefes alıcaksın ve eğer gidersen yeni bir hayat yaşıyacaksın. ölene kadar sayısız hayat yaşamak, benim için özgür olmaktı. Uçmak değil de, yürümek. Uçsuz bucaksız gökyüzü değil de, Yalnız kaldığım bir mahzen idi. Mevsimlerin sürekliği değişip harika anlar vaad etmesi değil de, sadece kışı yaşamaktı benim için. Hani çok üşüdükten sonra bir an da ısınıp parmak uçların da ki karıncalanma vardır ya. Oydu istediğim özgürlük. Tam bu saatler de 04:47 sularında kendimi dinlemek en büyük özgürlüğümdü. Bir şeyi yapmak istediğimde önümde engel olmamasıydı. Karşıdan karşıya geçerken, arabaların verdiği yolu kullanmayıp arkalarından dolanmaktı. Ya da bilmiyorum özgürlük belki de iyi hissettiren güzel kokuydu. Gitmek nasıl özgürlükse. İstediğim yerde kalmakta özgürlüktü. Tıpkı kendime söz vermeyi bıraktığım andan beri özgür olduğum gibi.